معلمی از دانش آموزان خواست تا عجایب هفت گانه جهان را فهرست وار بنویسند. دانش آموزان شروع به نوشتن کردند. معلم نوشته ها را جمع آوری کرد. با آنکه همه جواب ها یکی نبودند ، اما بیشتر دانش آموزان به موارد زیر اشاره کرده بودند :

اهرام مصر ، تاج محل ، کانال پاناما ، کلیسای سنپیتر ، دیوار بزرگ چین و ......

در میان نوشته ها ، کاغذ سفیدی به چشم می خورد. معلم پرسید : این کاغذ سفید مال چه کسی است ؟ یکی از دانش آموزان دست خود را بالا برد. معلم پرسید : دخترم ! تو چرا چیزی ننوشتی ؟ دخترک جواب داد : عجایب موجود در جهان ، خیلی زیاد هستند و من نمی توانم تصمیم بگیرم که کدام را بنویسم. معلم گفت : بسیار خوب ، هر چه در ذهنت است به من بگو شاید بتوانم کمکت کنم ! در این هنگام ،دخترک مکثی کرد و گفت : به نظر من عجایب هفت گانه جهان عبارتند از : لمس کردن ، چشیدن ، دیدن ، شنیدن ، احساس کردن ، خندیدن و عشق ورزیدن .

پس از شنیدن سخنان دخترک ، کلاس در سکوتی محض فرو رفت . آری ! عجایب واقعی همین نعمت هایی هستند که ما آنها را ساده و معمولی می انگاریم و به سادگی از کنارشان عبور می کنیم.

مسعود لعلی